Lui zijn is toch heerlijk? Ik begrijp niet wat sommige mensen hebben tegen "lui zijn". Op het moment dat dit artikel wordt geschreven, zit ik hier ongelofelijk te genieten van een siesta. Ik bevind me in Zuid-Frankrijk, op een rustig domein, buiten schittert de zon en straks ga ik naar het zwembad om wat te verfrissen en een beetje in de zon te liggen. Maar nu lig ik languit in de zetel, met de pc naast me. Eens goed in en uitademen. Zalig niksen, behalve een artikel schrijven over hoe fijn luieren wel is...
En als je er even bij nadenkt, is lui kunnen zijn toch wel een luxe? Je denkt even aan niets, je kan je helemaal ontspannen, je hebt geen zorgen... Ik hoop dat ik later ook nog zal kunnen niksen! Want eenmaal je zorgen hebt, dan doe je niets anders dan eraan te denken. Maar dan kan je toch nog nauwelijks van luieren spreken? Dus wie echt kàn luieren, mag best wel van geluk spreken vind ik!
Het zou voor iedereen mogelijk moeten zijn om even je zorgen opzij te zetten. Even uit te rusten, languit in de zetel te liggen, je ogen te sluiten en enkel tsjirpende krekels horen.
En dan begin ik te mijmeren: hoe zalig zou het niet zijn om slapend rijk te worden? Of de lotto te winnen? Zodanig veel geld hebben op je bankrekening dat je niet moet werken, maar kunt leven van de maandelijkse intrest? Ik zou in elk geval toch nog iets doen, om me niet te vervelen. En delen, dat vind ik belangrijk. De meeste mensen, zoals ik, moeten toch hard werken om zo'n vakantie te kunnen verdienen! Dus, als je toch geld over hebt, waarom niet delen met zij die het minder goed hebben? Als ik dat soms doe, veel heb ik niet dus is het vaak maar iets kleins, dan merk ik van mezelf dat ik daar ook gelukkig van word!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten